previous next
concĭlĭātrix , īcis, f. conciliator.
I. In gen., that which occasions, produces, procures: “(omitto) orationis vim, quae conciliatrix est humanae maxime societatis,Cic. Leg. 1, 9, 27: “conciliatrix amicitiae virtutis opinio,id. Lael. 11, 37.—
II. In partic., she who unites or conciliates, in a good and bad sense; a match-maker, a procuress, a bawd: conciliatrix dicitur, quae viris conciliat uxores et uxoribus viros, Paul. ex Fest. p. 62, 13 Müll.—In a bad sense in Lucil. ap. Non. p. 23, 4; Plaut. Mil. 5, 17; cf.: “non vides quam blanda conciliatrix et quasi sui sit lena natura?Cic. N. D. 1, 27, 77.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (3 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (3):
    • Cicero, De Legibus, 1.9
    • Cicero, de Natura Deorum, 1.27
    • Cicero, De Amicitia, 11
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: