I.a. [concors].
I. Neutr., to agree together, to be united, be of one mind, to harmonize (rare but class.).
A. Of persons: concordare cum aliquo, * Ter. Phorm. 2, 3, 86.—Absol.: “ne tunc quidem fratres concordare potuerunt,” Just. 27, 3, 7; cf. id. 1, 10, 1; Dig. 24, 1, 32, § 19.—
B. Of things: animi (sanitas) dicitur, cum ejus judicia opinionesque concordant, * Cic. Tusc. 4, 13, 30: concordet sermo cum vitā, * Sen. Ep. 75, 4: caput cum gestu, * Quint. 11, 3, 69: “carmina nervis,” Ov. M. 1, 518: “concordant modi,” id. ib. 10, 147: “concordantes inter se iracundia et voluptas,” App. Dogm. Plat. 1, p. 11, 32.—*
II. Act., to bring into union: “matrimonium bene concordatum dirimere,” concordant, Dig. 48, 5, 11, § 11.