I.v. inch. n. [doleo], to feel severe pain, to suffer much, to be in pain or distress, to ache.
I. Prop. (rare, but class. in prose and poetry; most freq. in temp. perf.): “mihi de vento miserae condoluit caput,” Plaut. Truc. 2, 8, 2; so in perf.: “latus ei dicenti,” Cic. de Or. 3, 2, 6: “pes, dens,” id. Tusc. 2, 22, 52: “homines, quorum alter ne condoluisse quidem umquam videtur,” id. ib. 1, 18, 41: tentatum frigore corpus, * Hor. S. 1, 1, 80: “admonitu matris,” Ov. Tr. 5, 3, 32: “naturā (hominem) condolescere dicerent,” Cic. Ac. 1, 10, 38: “ad suspitionem tactūs condolescunt (ulcera),” Sen. Ira, 3, 9, 5.—*
II. To suffer or sympathize with: anima corpori laeso ... condolescit Tert. Anim. 5.