I.a confine, common boundary, limit, border (of lands; “on the contr., vicinitas, of houses,” Dig. 10, 1, 4; class. in prose and poetry; most freq. after the Aug. per.; in Cic. perh. only once; not in Quint.).
I. Prop.
(α).
Sing.: “in confinio consitus ager,” Varr. R. R. 1, 16, 6; id. L. L. 5, § 74 Müll.; Caes. B. G. 5, 24; Liv. 33, 3, 8; 37, 23, 1; Tac. H. 4, 72; id. G. 3 al.: “ad confinium,” Plin. 6, 9, 10, § 27: “per confinium,” id. 6, 9, 10, § 28: “ex confinis,” id. 12, 20, 44, § 98: “ad usque confinium cervicis,” App. M. 4, p. 149, 11.—
(β).
Plur.: “vicinitatibus et confiniis,” Cic. Off. 2, 18, 64.— More freq. in nom. and acc. confinia, Ov. M. 12, 40; 14, 7 al.; Luc. 3, 275 et saep.—
II. Trop., neighborhood, nearness, close connection.
(α).
Sing.: “in quam arto salutis exitiique fuerimus confinio,” Vell. 2, 124, 2; so, “boni malique,” Col. 3, 5, 2: “breve artis et falsi,” Tac. A. 4, 58: “nullum vitiorum (et virtutum),” Plin. Pan. 4, 5.—
(β).
Plur., confines, boundaries: “confinia lucis, noctis,” Ov. M. 7, 706; 4, 401; 13, 592; id. F. 5, 187; Tib. 4, 1, 70: “virtutum,” Gell. 1, 2, 4.