I.v. a., to glue, cement, join together.
I. Lit. (t. t.): “favos extremos inter se,” Varr. R. R. 3, 16, 23; cf.: “utrasque res inter se (calx),” Vitr. 7, 4, 3: “libros,” Dig. 32, 52, § 5: “carnis,” Plin. 27, 6, 24, § 42: “volnera recentia,” id. 30, 13, 39, § 115: “germinantis oculos aliquā sibi annexione,” Pall. Mart. 10, 36.—
II. Trop.
A. To join, unite firmly together, to bind closely, cement (a favorite trope of Cic.; “elsewhere very rare): hominem eadem, optime quae conglutinavit, natura dissolvit,” Cic. Sen. 20, 73; cf.: “rem dissolutam, divulsamque (sc. in oratione),” id. de Or. 1, 42, 188: “animi vitium cum causā peccati,” Auct. Her. 2, 3, 5: “amicitias,” Cic. Lael. 9, 32 (opp. dissolvere); id. Att. 7, 8, 1: “concordiam,” id. ib. 1, 17, 10: “voluntates nostras consuetudine,” id. Fam. 11, 27, 2; cf.: meretricios amores nuptiis, * Ter. And. 5, 4, 10: “quid est in Antonio praeter libidinem, crudelitatem, petulantiam, audaciam? Ex his totus conglutinatus est,” composed, Cic. Phil. 3, 11, 28: affixus et conglutinatus, i. e. adhering closely to a person, App. M. 9, p. 225, 4.—*
B. Like compono, comparo, etc., to invent, devise, contrive (a means): “conglutina, Ut senem hodie doctum docte fallas,” Plaut. Bacch. 4, 4, 42.