I.v. dep. a. and n., to complain of a thing, or to bewail, lament passionately or much (class. in prose and poetry).
(α).
With acc.: conqueri fortunam adversam non lamentari decet, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50: res suas adversum illum (mulier), Titin. ap. Non. p. 232, 22; cf.: “fortunas suas mecum (mulier),” Plaut. Mil. 2, 1, 47: “decumarum imperia, bonorum direptiones, iniqua judicia, etc.,” Cic. Verr. 2, 4, 50, § 111; cf.: “vim atque injuriam dictatoris apud patres,” Liv. 8, 33, 4; 1, 53, 5; 40, 24, 6 al.; Auct. Her. 2, 31, 50; * Quint. 6, 1, 18; Tac. H. 1, 54 bis; Suet. Aug. 66; Tib. 1, 10, 54; Ov. M. 14, 243 al.: “aliquid pro re publicā,” Cic. Sest. 2, 3.—
(γ).
With de or cur: “de alicujus improbitate deplorare et conqueri,” Cic. Verr. 2, 3, 18, § 45: “de alicujus injuriā,” id. Fam. 5, 2, 6: “uti conquereretur, cur Pisonem aditu arceret,” Tac. A. 15, 60: “quod,” id. ib. 15, 61: “Tiberio de eādem re ... apud se per epistulam conquerenti ita rescripsit,” Suet. Aug. 51 fin.: “eos apud se de collegarum judicio fuisse conquestos,” Aug. Ep. 53, 5.—
(δ).
Absol.: “aliā voce ac res monebat,” Ter. Hec. 3, 3, 15: “conquerar an sileam?” Ov. M. 9, 147: “quid ego ignaris nequiquam conqueror auris,” Cat. 64, 164: “alicui,” Sil. 8, 94.—Impers.: “postero die in senatu conquestum,” Suet. Caes. 20.