I.v. n., to sound at the same time or together, to sound aloud, to resound (class., but rare till the Aug. period; not in Cic.).
I. Lit.
A. In gen.: “apes evolaturae consonant vehementer,” Varr. R. R. 3, 16, 30: “cum omne tibiarum genus organorumque consonuit, fit concentus ex dissonis,” Sen. Ep. 84, 10: “tubae utrimque canunt: contra consonat terra,” Plaut. Am. 1, 1, 73; “so of places,” Verg. A. 8, 305: “tum plausu virūm Consonat omne nemus,” id. ib. 5, 149; Ov. M. 7, 451; Vitr. 5, 8, 1; Tac. A. 14, 32: “consonuere cornicines funebri strepitu,” Petr. 78, 6: “consonante clamore nominatim Quinctium orare ut, etc.,” Liv. 36, 34, 7.—
B. Esp., in rhetor.
2. Of similar terminations of words, Quint. 9, 3, 75.—
II. Trop., to agree, accord, harmonize (postAug.): “quomodo inter se acutae ac graves voces consonent,” Sen. Ep. 88, 9: “quomodo animus meus secum consonet, id. ib: sibi in faciendis ac non faciendis,” Quint. 2, 20, 5: “sibi (tenor vitae),” Sen. Ep. 31, 8: “Capricorno (Virginis astrum),” Manil. 2, 281; 2, 622: “hoc etenim contractui bonae fidei consonat,” Dig. 19, 1, 48 fin.; 35, 1, 90.—Hence, consŏnans , antis, P. a.
A. In gram., subst. (sc. littera; hence, fem.), a consonant, Quint. 1, 4, 6; 1, 7, 9 et saep.—
B. Trop., agreeing, consonant, fit, suitable (post-Aug. and rare): “consonanti contractui bonae fidei,” Dig. 12, 2, 34, § 8 al.—* Adv.: consŏnanter , consonantly, agreeably: “consonantissime ad harmoniam composita,” Vitr. 6, 1, 6.