previous next
consultor , ōris, m. consulo. *
I. One who maturely considers, reflects, takes counsel upon a thing, etc., Afran. ap. Non. p. 5, 6, 8 (Com. Rel. v. 332 Rib.).—
II. One who gives counsel, a counsellor, adviser.
2. Prov.: malum consilium consultori est pessumum, Annal. Max. ap. Gell. 4, 5 (acc. to Hes. Op. et D. 264: δὲ κακὴ βουλὴ τῷ βουλεύσαντι κακίστη), and Varr. R. R. 3, 2, 1; cf.: “prava incepta consultoribus noxae esse,Sall. H. 1, 48, 1 Dietsch: “sua exempla in consultores recidisse,Tac. A. 6, 10.—
III. He who asks counsel of one, a consulter; esp. used of him who consults a lawyer in reference to a suit at law, a client (several times in Cic.; “elsewh. rare),Cic. Balb. 19, 45; id. Mur. 9, 22 bis; id. Tusc. 5, 38, 112; * Hor. S. 1, 1, 10: “dei,Luc. 5, 187 (i. e. qui consulis deum, Schol.).
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (10 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (10):
    • Cicero, For Lucius Murena, 9.22
    • Cicero, For Cornelius Balbus, 19.45
    • Horace, Satires, 1.1.10
    • Tacitus, Annales, 6.10
    • Lucan, Civil War, 5.187
    • Cicero, Tusculanae Disputationes, 5.38
    • Gellius, Noctes Atticae, 4.5
    • Sallust, Bellum Iugurthinum, 103
    • Sallust, Bellum Iugurthinum, 64
    • Sallust, Bellum Iugurthinum, 85
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: