I.a loud noise, a cry, clamor, outcry (class.).
I. In gen.: “ne clamorem hic facias neu convitium,” Plaut. Bacch. 4, 8, 33; cf.: “erant autem convivia non illo silentio ... sed cum maximo clamore atque convitio,” Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28: “facere,” Ter. Ad. 2, 1, 26 Ruhnk.: “cantorum,” Cic. Sest. 55, 118: “mulierum, id. Fragm. ap. Aquil. Rom. p. 144 (187 Frotsch.): humanae linguae,” Ov. M. 11, 601.—Of frogs (with clamor), Phaedr. 1, 6, 5; Col. 10, 12. —Of the cicadæ, Phaedr. 3, 16, 3.—
II. In partic.
A. The sound of wrangling, the cry of altercation or contention: “ubi et animus ex hoc forensi strepitu reficiatur et aures convitio defessae conquiescant,” Cic. Arch. 6, 12.—
B. An urgent, clamorous importunity: “epistulam hanc convitio efflagitarunt codicilli tui,” Cic. Q. Fr. 2, 11, 1; imitated by Quint. Ep. ad Tryph. 1; cf. also id. ib. 4, 5, 10.—
C. A loud, violent disapprobation or contradiction: “omnium vestrum,” Cic. Ac. 2, 40, 125: “senatūs,” id. Pis. 26, 63.— Most freq.,
D. Loud, violent reproaching, abuse, reviling, insult: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam: quae si petulantius jactatur, convitium; si facetius urbanitas nominatur, Cic. Cael. 3, 6: Pompeius apud populum ... cum pro Milone diceret, clamore convitioque jactatus est. id. Fam. 1, 5, b, 1: “cum ei magnum convitium fieret cuncto a senatu,” id. ib. 10, 16, 1: “alicui convitium facere,” id. Att. 1, 14, 5 bis; Plaut. Merc. 2, 1, 11; Cic. Off. 3, 21, 83; Liv. 3, 48, 1; Sen. Ep. 15, 8; id. Ben. 7, 25, 2; Quint. 4, 2, 27; 6, 2, 16 al.; Hor. S. 1, 5, 11; Ov. M. 6, 210 et saep.—
2. Of inanim. subjects: “aurium,” censure, reproof, correction, Cic. Or. 48, 160: tacitum cogitationis, in thought, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 26, 1: “cave ne eosdem illos libellos ... convicio scazontes extorqueant,” Plin. Ep. 5, 11, 2.—
III. Meton.
B. Of mockingbirds: “nemorum convicia, picae,” Ov. M. 5, 676.