I.a delaying, lingering, in a good or (more freq.) in a bad sense, a tarrying, delay, hesitation, doubt (subject., while mora is object.; “freq. and in good prose): danda brevis cogitationi mora ... in hac cunctatione, etc.,” Quint. 11, 3, 157: “studium semper adsit, cunctatio absit,” Cic. Lael. 13, 44: “boni nescio quo modo tardiores sunt ... ita ut non numquam cunctatione ac tarditate ... otium atque dignitatem amittant,” id. Sest. 47, 100: “Sabini,” Caes. B. G. 3, 18: “sua,” id. ib. 3, 24: “major invadendi,” Liv. 5, 41, 7; “opp. temeritas,” Tac. H. 3, 20; 1, 21; cf.: “propior constantiae (opp.: velocitas juxta formidinem),” id. G. 30 fin.: “abjectā omni cunctatione adipiscendi magistratus et gerenda res publica est,” Cic. Off. 1, 21, 72; “freq. sine cunctatione,” id. Vatin. 6, 15; Liv. 36, 14, 2; Suet. Aug. 12: “nulla umquam de morte hominis cunctatio longa est,” Juv. 6, 221; Plin. Ep. 1, 8, 4: “pressa et decora,” id. ib. 1, 22, 3; 9, 9, 2; 10, 96 (97), 1; Tac. A. 11, 9; 12, 54; 15, 2; Curt. 4, 6, 13; 8, 6, 29 al.— In plur., Quint. 9, 2, 71; Tac. A. 4, 71.
cunctātĭo (cont- ), ōnis, f. cunctor,