previous next
-clāmo , āvi, ātum, 1, v. n. and
I.a.— Rhetor. t. t., to exercise one's self in rhetorical delivery, to practise speaking, to declaim. For syn. cf.: dictito, concionor, pronuntio, palam dico, praedico, recito, declamito. (Class., most freq. in Cic. and Quint.)
I. In a good sense.
(α). Neutr.: “ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, ut fremitum assuesceret voce vincere,Cic. Fin. 5, 2, 5; id. fragm. ap. Quint. 6, 3, 73: dum tu declamas Romae, * Hor. Ep. 1, 2, 2: “declamare doces?Juv. 7, 150: “haec est sedes orationis, hic laus omnis declamantium,Quint. 9, 4, 62 (al. declamat) et saep.— Pass. impers.: “in eo, quomodo declametur, positum est etiam, quomodo agatur,Quint. 9, 2, 81.—
(β). Act. (rare; not in Cic.; cf., on the contrary, declamito, no. I. β): “suasorias,Quint. 3, 8, 61.—
B. Poet., in gen., to speak oratorically, to declaim: “quis nisi mentis inops tenerae declamet amicae?Ov. A. A. 1, 465.—
II. In a bad sense, to speak as an orator with violence, to declaim, to bluster, bawl: “ille insanus, qui pro isto vehementissime contra me declamasset,Cic. Verr. 2, 4, 66 fin.; “so in quemvis,id. Fam. 3, 11, 2: “aliquid ex alia oratione declamare,id. Rosc. Am. 29 fin.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (8 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (8):
    • Cicero, Letters to his Friends, 3.11.2
    • Cicero, For Sextus Roscius of Ameria, 29
    • Cicero, Against Verres, 2.4.147
    • Cicero, de Finibus Bonorum et Malorum, 5.2
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 3, 8.61
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 6, 3.73
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 2.81
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 4.62
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: