I.v. a., to hew away, to hew smooth, to hew: “partes putres pedamentorum,” Col. 4, 26, 1: “ridicas,” id. 11, 2, 12: “arborem,” Plin. 16, 39, 74, § 188: “vasculum crystallo dedolatum,” smoothed, inlaid, App. M. 6, p. 178: “ossa fracta fabrili manu,” Mart. 11, 84.—Jocosely: “senem Exossabo dein dedolabo assulatim viscera,” Plaut. Men. 5, 2, 106.—Hence, in familiar lang., to cudgel soundly: “fustium quoque crebris ictibus dedolabar,” App. M. 7, p. 195; “and in an obscene sense,” id. ib. 9, p. 220, 30.
dē-dŏlo , āvi, ātum, 1,