I.a temple, shrine, sanctuary (class., esp. freq. in poets and in elevated prose; usually in the plur.; for syn. cf.: templum, aedes, fanum, cella, sacellum, sacrarium).
(α).
Plur.: “CONSTRVCTA A PATRIBVS DELVBRA IN VRBIBVS HABENTO, etc.,” Cic. Leg. 2, 8: “est mihi tecum pro aris et focis certamen et pro deorum templis atque delubris,” id. N. D. 3, 40; cf. coupled with fana, id. Rab. perd. 10 fin.: “ante deum delubra,” Lucr. 2, 352; 5, 309; 1165; Verg. G. 3, 23; id. A. 2, 225; 248; Hor. Od. 3, 5, 19; id. S. 1, 6, 35 et saep.; Cic. Div. in Caecil. 1 fin.: Cic. Verr. 1, 5, 14; id. Arch. 11, 27; id. Rep. 1, 26; Sall. C. 11, 6; Plin. Pan. 3 fin.: “idolorum,” Vulg. Isa. 65, 4 al.—
(β).
Sing.: “noctu audita ex delubro vox est, etc.,” Liv. 29, 18: “so coupled with templa,” id. 30, 20: “Smyrnaei delubrum ejus (sc. Homeri) in oppido dedicaverunt,” Cic. Arch. 8 fin.; “so Quirini,” id. Rep. 2, 10 fin.: “ex alto delubri culmine,” Verg. A. 2, 410: “Martis,” Suet. Vit. 8.