I.a showing or pointing out, as with the finger, an indication, description, designation.
I. In gen. (good prose): “gestus universam rem et sententiam non demonstratione sed significatione declarans,” Cic. de Or. 3, 59: “conversam habere,” Cic. Verr. 2, 4, 59: “hujus generis demonstratio est, et doctrina ipsa vulgaris,” id. de Or. 3, 55, 209: “temporum horum,” Plin. 4, 13, 27, § 93.—In plur., Cic. Fin. 4, 5, 13.—
II. In partic.
A. In rhetor.
1. The demonstrative or laudatory kind of oratory, i. q. demonstrativum genus, Cic. Inv. 1, 9, 12; Quint. 3, 4, 13; 11, 3, 115.—
2. A vivid delineation, picturesque presentation, Gr. διατύπωσις ἐνέργεια, Auct. Her. 4, 55, 68; cf. Quint. 9, 2, 40.—
B. In jurisprud., a clear and complete declaration of one's will, Dig. 35, tit. 1: “de condicionibus et demonstrationibus,” Gai. ib. 17; ib. 30, 1, 74.—
b. The bounding or limiting of a place, Dig. 8, 1, 13; 10, 1, 12.