I.v. a., to move or turn away; to put away, remove (freq. and good prose).
I. Lit.: “demoveri et depelli de loco necesse est eum qui deiciatur ... neminem statui detrusum, qui non adhibita vi manu demotus et actus praeceps intelligatur,” Cic. Caecin. 17, 49: “ex sua sede,” id. Par. 1, 15; id. Leg. Agr. 2, 29, 81.—With abl. alone, id. Planc. 22, 53: “hostes gradu,” to compel to give ground, Liv. 6, 32; cf.: “sacra statu suo,” id. 9, 29 (al. dimovere); and without abl.: Pompeius vestri facti praejudicio demotus, forced to yield, * Caes. B. C. 2, 32, 2: “flumen solito alveo,” Tac. A. 1, 79: “Silanum Syria,” id. ib. 2, 43: “Pallantem curā rerum,” id. ib. 13, 14: “Burrum praefecturā,” id. ib. 13, 20 al.: “non alteros demovisse, sed utrosque constituisse,” Cic. Sull. 21 fin.; Tac. A. 4, 60; 15, 65: “eā (sc. matre) demotā,” thrust aside, put out of the way, id. ib. 14, 12: “in insulas interdicto igni atque aqua demoti sunt,” id. ib. 6, 30.—
II. Trop.: “oculos ab alicujus oculis,” Ter. Ad. 2, 1, 16: “formidine animum perterritum loco et certo de statu demovere,” Cic. Caecin. 15: “aliquem de vera et certa sententia,” to divert, Cic. Verr. 1, 17 fin.: “aliquem a causa alicujus,” id. Clu. 15, 44: “odium a nobis ac nostris,” id. de Or. 2, 51, 208.