I. In the class. lang., to forsake wholly, to abandon, desert (good prose): cf.: “Ti. Gracchum a Q. Tuberone derelictum videbamus,” Cic. Lael. 11, 37: “ut aratores agros latos ac fertiles desererent totasque arationes derelinquerent,” Cic. Verr. 2, 3, 51, § 120: “serere aliquid in inculto et derelicto solo,” id. Brut. 4, 16: naves ab aestu derelictae, * Caes. B. G. 3, 13 fin.: “castra,” Liv. 39, 50, 5; cf. 37, 8, 5; “10, 17, 5: in arce praesidium dereliquit,” Curt. 9, 4: “perditi atque ab omni non modo fortuna, verum etiam spe derelicti,” Cic. Cat. 1, 10, 25; cf.: “ut me quasi pro derelicta sis habiturus,” Plaut. Truc. 4, 4, 14; Cic. Att. 8, 1: “communem causam (with deserere),” Cic. Caecin. 35 fin.: “desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere,” id. N. D. 1, 5, 11: “Dominum,” Vulg. 1 Reg. 12, 10 et saep.—
2. To leave behind: “in qua (arce) praesidium dereliquit,” Curt. 9, 4, 8: “filium quem privatum dereliquerat,” Sall. J. 5 fin.; Treb. Pol. Trig. Tyr. 12.—
II. In late Lat., to leave behind, to bequeath: “libros de gente Romana conscriptos,” Arn. 5, p. 161: “derelictum magnum aes alienum,” Hier. Ep. 108, 30.