previous next
dērīdĭcŭlus , a, um, adj. derideo,
I.very laughable, ridiculous (not in Cic. and Caes.): “is deridiculu 'st omnibus,Plaut. Mil. 2, 1, 14: “pueri,Gell. 13, 30, 9: “versus,id. 12, 2, 3: “quod est deridiculum,Varr. R. R. 1, 18, 5; so Liv. 39, 26.—And subst.: dērīdĭcŭ-lum , i, n., ridicule (subject.), or (object.) a mockery, game, an object of derision: “quid tu me deridiculi gratia sic salutas?Plaut. Am. 2, 2, 50; id. Ps. 4, 5, 7; cf. Tac. A. 6, 2: “deridiculo esse,id. ib. 3, 57: “deridiculo corporis despiciendus,deformity, absurdity, id. ib. 12, 49: deridiculo haberi, a laughingstock, Ap. Flor. 1, no. 3, p. 341, 33.—In plur.: “quod evenit usque ad deridicula quaedam,in some cases to an absurd extent, Quint. 1, 8, 21.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • Plautus, Amphitruo, 2.2
    • Tacitus, Annales, 6.2
    • Plautus, Miles Gloriosus, 2.1
    • Plautus, Pseudolus, 4.5
    • Livy, The History of Rome, Book 39, 26
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 1, 8.21
    • Gellius, Noctes Atticae, 12.2.3
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: