I. Orig., to decline, refuse, reject any thing; and hence, to decline, refuse to do any thing (not in Cic.—for syn. cf.: nego, infitias eo, infitior, diffiteor, denego, recuso, abnuo, renuo, defugio).
(α).
With acc.: militiam, * Caes. B. G. 7, 14, 9; Liv. 2, 43; Front. Strat. 4, 1, 25; 43; Flor. 1, 22, 2; Ov. M. 13, 36 al.; cf. “pugnam,” Liv. 3, 60; 4, 18: “proelium,” Just. 13, 5, 8; Front. Strat. 1, 11, 1: “certamen,” Liv. 37, 39; Tac. H. 4, 67; Curt. 3, 8: “officia sua,” Quint. 2, 1, 5: “judicandi munus,” Suet. Aug. 32 et saep.: “imperata,” Suet. Caes. 54: dominationem, id. ib. 80; cf. “principem,” id. Tib. 25: “patris jussa,” Tac. A. 3, 17: “vincla pedum,” Tib. 1, 6, 38; cf. “juga,” Verg. G. 3, 57: “aratrum,” Ov. Pont. 3, 7, 15.—
II. To pull down with violence; hence, trop. (cf. detraho, no. II. B.), to lower in estimation, to depreciate, detract from: “advorsae res etiam bonos detractant,” Sall. J. 53 fin.: “poëtas,” Tac. Or. 11: “antiquos oratores,” id. ib. 26: “Pompeium,” Flor. 4, 2, 9 al.: “virtutes,” Liv. 38, 49: “Ciceronis, Vergilii gloriam,” Tac. Or. 12: “ingenium Homeri,” Ov. R. Am. 365: “laudes,” id. M. 5, 246: “maligne benefacta,” id. ib. 13, 271.—With dat.: sibi primo, mox omnibus detrectaturus, Suet. Vit. Pers. fin.—With de: “de vobis tamquam de malefactoribus,” Vulg. 1 Pet. 2, 12.—Absol., Ov. Tr. 2, 337.