I.inclining downwards, sloping, shelving, steep (class.—for syn. v. declivis).
I. Lit.: “lucus Vestae, qui a Palatii radice in novam viam devexus est,” Cic. Div. 1, 45; cf. Liv. 44, 35: “mundus in Austros,” Verg. G. 1, 241; and: “devexus in planum,” Plin. Pan. 7, 1, 1: ut de locis superioribus haec declivia et devexa cernebantur, * Caes. B. G. 7, 88: “arva,” Ov. M. 8, 330: “margo (lacus),” id. ib. 9, 334 (with acclivus): “Orion,” i. e. towards his setting, Hor. Od. 1, 28, 21; cf.: sol paulum a meridie, Cic. Fragm. ap. Macr. S. 6, 4; “and dies devexior,” Claud. Cons. Mall. Theod. 57: “globus devexior,” Mart. Cap. 6, § 593.—Hence, subst.: dēvexum , i, n., an inclined surface, a slope: “aqua in devexo fluit, in plano continetur et stagnat,” Sen. Q. N. 3, 3.—
II. Transf., inclining, declining: “aetas jam a diuturnis laboribus devexa ad otium,” Cic. Att. 9, 10, 3: “aetas,” Sen. Ep. 12: “devexa et molliter desinens compositio,” id. ib. 114, 15.—Absol.: “per devexum ire,” i. e. easily, Sen. Vit. Beat. 25 fin.