I.v. inch. n. [diluceo], to grow light, to begin to shine, to dawn; in the perf., to shine (rare but class.).
I. Impers.: “cum jam dilucesceret,” Cic. Cat. 3, 3: “jam dilucescebat, cum signum consul dedit,” Liv. 36, 24; “and so transf.: discussa est illa caligo ... diluxit, patet, videmus omnia,” Cic. Phil. 12, 2, 5.—
II. Pers.: omnem crede diem tibi diluxisse supremum, etc., * Hor. Ep. 1, 4, 13; cf. Gell. 3, 2.— Trop.: “donec diluxit rerum genetalis origo,” Lucr. 5, 176: “ista dilucescant allucente misericordiā tuā,” August. Civ. D. 11, 22.