I. A tearing asunder, dividing, parting (freq. in Lucr., elsewh. rare): “partibus ejus (sc. corporis) discidium parere et nexus exsolvere,” Lucr. 1, 220; cf. id. 249; 452; 2, 120; “3, 839 al.: nubis,” id. 6, 293: “humi,” Sol. 1 med.: “terrarum,” Amm. 27, 4 al.—
II. A separation of persons or things, a disagreement, discord; also divorce (freq. and class.; see Madvig. ad Cic. Fin. 1, 13, 44, and the Excurs. ib. p. 812 sq.): “neque per vinum umquam ex me exoritur discidium in convivio,” Plaut. Mil. 3, 1, 60; Cic. Att. 1, 17, 7; id. Balb. 13, 30: “qui inter nos discidium volunt,” Ter. And. 4, 2, 14; “so of the separation of lovers (of man and wife),” id. Hec. 3, 5, 26; 5, 2, 16; Cic. Att. 15, 29, 2; Tac. A. 2, 86; 11, 30; Suet. Dom. 3; Ov. M. 5, 530; 14, 79 et saep.; cf.: “divortia atque affinitatum discidia,” Cic. Clu. 67: “desiderium alicujus discidii,” id. Phil. 2, 18, 45; cf. id. Att. 4, 1; Sen. de Const. Sap. 8 fin.; Cic. Sull. 21: “amicorum discidia,” id. Lael. 21, 78; cf. id. ib. 7, 23; “10, 35: ex cupiditatibus odia, discidia, discordiae, bella nascuntur,” id. Fin. 1, 13, 44; id. Ac. 1, 12, 43; id. de Or. 3, 16, 61; Liv. 25, 18; Tac. A. 14, 60 al.