I.v. a., to ungird, deprive of the girdle.
I. Lit.: “discinctā tunicā fugiendum est,” Hor. S. 1, 2, 132; Vell. 2, 41 fin.; cf.: “tunicati et discincti,” Suet. Aug. 100: “jam discingitur armis,” Sil. 8, 34.—As a milit. punishment: “destrictis gladiis discinctos destituit,” Liv. 27, 13; Suet. Aug. 24 and 100: cum tenues nuper Marius discinxerit Afros, had disarmed, i. e. conquered, Juv. 8, 120; cf.: “peltatam Amazona Scythico nodo,” Mart. 9, 101, 5.—
II. Trop.
A. In verb finit.: “mihi crede, in sinu est (Caesar), neque ego discingor,” i. e. I do not neglect him, I endeavor to preserve his friendship, Cic. Q. Fr. 2, 13; cf. Sen. Ep. 92 fin.: “discinxit ratione dolos fraudesque resolvit,” i. e. discovered, detected, Sil. 7, 153; cf.: “ut inter Methium et Paulum, quae veniunt in disceptationem, discingas,” i. e. that thou wilt decide, Sid. Ep. 2, 7.—
B. discinctus , a, um, ungirt.
1. Lit.: “ne glorietur accinctus aeque ac discinctus,” i. e. who has put off his armor, Vulg. 3 Reg. 20, 11.—
2. Trop.
(α).
Voluptuous, effeminate, Afri, Verg. A. 8, 724.— Hence,
(β).
Slovenly, careless, negligent; loose, dissolute, reckless: “discincti ludere,” Hor. S. 2, 1, 73: “avarus ut Chremes, opp. discinctus ut nepos,” id. Epod. 1, 34: “Natta,” Pers. 3, 31: “verna,” id. 4, 22: “discincta in otia natus,” Ov. Am. 1, 9, 41.