previous next
dis-crŭcĭo , no
I.perf., ātum, 1, v. a., to torture violently, to torment (repeatedly in Plaut. and Cic.; elsewh. rare).
I. Physically: “aliquem discruciatum necare,Cic. Phil. 13, 18, 37; Amm. 27, 12, 3.—More freq.,
II. Mentally, with se or in the mid. form, to torment one's self; to be troubled, vexed, chagrined: quid te discrucias? Plaut. Fragm. ap. Non. 143, 3: “ego discrucior miser amore,Plaut. Cas. 2, 3, 58; id. Poen. 1, 2, 155.—With acc. and inf., Plaut. Bacch. 3, 3, 31; Cic. Att. 14, 6; Cat. 66, 76: “quod enim ipse celeriter arripuit, id cum tarde percipi videt, discruciatur,Cic. Rosc. Com. 11, 31: “discrucior animi, quia, etc.,Plaut. Aul. 1, 2, 27; so, “animi,Ter. Ad. 4, 4, 1.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • Cicero, Letters to Atticus, 14.6
    • Cicero, For Quintus Roscius the Actor, 11.31
    • Cicero, Philippics, 13.18.37
    • Plautus, Bacchides, 3.3
    • Plautus, Poenulus, 1.2
    • Plautus, Aulularia, 1.2
    • Plautus, Casina, 2.3
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: