I.to throw asunder; to drive asunder; to scatter, disperse (freq. in poets and historians, esp. since the Aug. per.; not in Cic., Plaut., or Ter.).
I. In gen.: “partibus disjectis disque supatis,” Lucr. 1, 651; cf. id. 1, 1020: “materies,” id. 2, 939: “vis animaï (with dispertita and discissa),” id. 3, 639: “equi,” id. 5, 400: “in vasta urbe lateque omnibus disjectis moenibus,” i. e. distributed, stretching out in various directions, Liv. 24, 2; cf. id. 24, 33 fin.: “disjecta nube,” Plin. 2, 49, 50, § 134: “nubes,” Ov. M. 10, 179: “nubila,” id. ib. 1, 328: “membra,” id. ib. 3, 724; cf.: “corpora ponto (with age diversos),” Verg. A. 1, 70: “rates,” id. ib. 1, 43; cf.: “naves passim,” Liv. 30, 24: “naves in aperta Oceani,” Tac. A. 2, 23 et saep.: “frontem mediam mentumque securi,” Verg. A. 12, 308; cf.: scyphus in duas partes disjectus, Varr. ap. Gell. 3, 14, 3: “crinem disjecta Venus,” with dishevelled hair, Sil. 5, 203; “of money,” to squander, Val. Max. 3, 5, 2.—
II. In partic.
A. Milit. t. t., to disperse, scatter, rout the enemy: “ea (phalange) disjecta,” Caes. B. G. 1, 25, 2; Liv. 44, 41; Pompeius ap. Cic. Att. 8, 12 B.: Sall. C. 61, 3; id. J. 50, 6; Nep. Milt. 2 al.: “hostium disjecta frangere,” the scattered enemy, Amm. 29, 4.—
B. Pregn., to dash to pieces, lay in ruins, destroy; to frustrate, thwart, bring to naught.
1. Lit.: “arcem a fundamentis,” Nep. Timol. 3, 3: “moenia urbium,” id. ib. § 2; Ov. M. 12, 109: “statuas,” Suet. Caes. 75: “sepulchra,” id. ib. 81 al.: “globum consensionis,” to dissolve, Nep. Att. 8, 4: “pecuniam,” i. e. to squander, Val. Max. 3, 5, 2; cf. absol.: dide, disice, per me licet, Caecil. ap. Cic. Cael. 16, 37.—
2. Trop. (i. q. discutere, II. B. 2.): “dissice compositam pacem,” Verg. A. 7, 339; so, “pacem,” Sil. 2, 295: “rem,” Liv. 2, 35: “consilia ducis,” id. 25, 14: “cogitationem regiam,” Vell. 1, 10: “exspectationem novarum tabularum,” Suet. Caes. 42.