I.to advise against, dissuade, oppose by argument, resist a proposition.
I. Prop. (class.).
(α).
With acc.: “quis enim umquam tam secunda contione legem agrariam suasit, quam ego dissuasi?” Cic. Agr. 2, 37, 101; so, “legem,” Vell. 2, 32: “pacem,” Liv. 30, 37: “poenam suam,” Tac. A. 13, 26 et saep.—
(β).
With acc. and inf.: “qui non modo non censuerit captivos remittendos, verum etiam dissuaserit,” Cic. Off. 3, 27, 101.—
(δ).
With ne: dissuasuri, ne hanc legem accipiatis, C. Gracch. ap. Gell. 11, 10, 4; Gell. 7, 2, 10.—(ε) With inf.: “societatem cum rege Pyrrho inire dissuasit,” Suet. Tib. 2.—(ζ) Absol.: “(C. Papirius) cum ferret legem de tribunis plebis reficiendis, dissuasimus nos,” Cic. Lael. 25, 96; * Caes. B. G. 7, 15 fin.; Vell. 2, 31 fin.; Quint. 2, 4, 33 al.—
II. Transf. beyond the public sphere: “quod dissuadetur placet,” Plaut. Trin. 3, 2, 44; cf. id. Cist. 2, 1, 10: “certum studiorum facere delectum nemo dissuaserit,” Quint. 2, 8, 7; so with acc. and inf., id. 4, 2, 121; and absol., Plaut. As. 5, 2, 81; Suet. Aug. 8; Ov. M. 1, 619; 2, 53.