I.of long duration, lasting, long (class.; cf.: “diutinus, longinquus): quid putet in rebus humanis diuturnum, qui cognoverit, quid sit aeternum?” Cic. Rep. 1, 17; cf. “gloria (opp. aeterna),” id. ib. 6, 21; “opp. extremum,” id. de Sen. 19, 69: “usus,” id. Lael. 22 fin.: “injuria,” id. Fam. 6, 10, 5: “bellum,” id. de Imp. Pomp. 12 fin.: “pax,” id. Rep. 5, 2; id. Prov. Cons. 3: “quies,” Sall. C. 31: “labor,” Caes. B. C. 2, 45 fin.: “obsidio,” Ov. F. 6, 352: “mala,” id. Tr. 4, 6, 50 et saep.: “status rei publicae,” Cic. Rep. 2, 37; cf. “res publica,” id. ib. 1, 26; “2, 3: rex,” id. ib. 2, 12: “non potes esse diuturnus,” i. e. your power, id. Phil. 2, 44, 113: “dux,” experienced, veteran, Amm. 16, 2, 2.—Comp.: “equae,” longerlived, Varr. R. R. 2, 7, 11; cf. “filia,” Ov. F. 6, 219; id. M. 3, 472: “molestiae,” of longer duration, Cic. Fam. 6, 13, 3: “impunitas,” Caes. B. G. 1, 14, 5: “multa,” Plin. 7, 55, 56, § 188.—Sup.: poenae diuturnissimae, Aug. Civ. Dei, 21, 23 init.—Adv.: diūturne , Cic. Fam. 6, 10, 5 Orell. (dub. al. diuturnam).—Comp.: “diuturnius,” longer, Sid. Ep. 2, 14; 9, 9.
dĭūturnus , a, um (diŭ-, Ov. F. 6, 352), adj. diu,