I.from heaven, by divine providence or influence (class.).
I. Prop.: “divinitus latae suppetiae,” Plaut. Am. 5, 1, 53; cf.: “non partum per nos, sed divinitus ad nos delatum,” Cic. de Or. 1, 46, 202: Lucr. 2, 180; 5, 199: “divinitus accidere,” Cic. Part. 23 fin.: “velut prodigio divinitus facto,” Quint. 1, 10, 47: “forte quadam divinitus super ripas Tiberis effusus,” Liv. 1, 4, 4: “casu quodam an divinitus,” Suet. Claud. 13 fin.; cf.: “seu forte seu divinitus,” Aur. Vict. Vir. Ill. 2: “quia sit divinitus illis Ingenium,” Verg. G. 1, 415.—
II. Transf.
A. By divine communication, by inspiration, prophetically: “solus hic homo'st, qui sciat divinitus,” Plaut. Curc. 2, 1, 33; Lucr. 1, 736; 5, 52; Cic. Sull. 15, 43; id. de Or. 1, 7, 26; “and opp. conjectura,” Suet. Caes. 1 fin. Ruhnk.: “inspirata,” Vulg. 2 Tim. 3, 16.—
B. Divinely, admirably, excellently (mostly Ciceronian): “quae philosophi divinitus ferunt esse dicta,” Cic. de Or. 1, 7, 28: “dicta,” id. de Or. 3, 1 fin.; 2, 2, 7; cf.: “loquitur Pompeius,” id. Att. 2, 21 fin.: “scripta,” id. Fam. 1, 9, 12: “ille locus inductus a me,” id. Att. 1, 16, 9: “meriti homines de me,” id. de Sen. 12: “corpus humare,” Varr. L. L. 5, § 148.