I.to make feminine. *
I. Lit.: “effeminarunt eum (sc. aërem) Junonique tribuerunt,” Cic. N. D. 2, 26, 66.—
II. Trop., to make womanish, effeminate, to enervate: “fortitudinis praecepta sunt, quae effeminari virum vetant in dolore,” Cic. Fin. 2, 29, 94: corpus animumque virilem, * Sall. C. 11, 3: “animos,” Caes. B. G. 1, 1, 3: “homines (with remollescere),” id. ib. 4, 2 fin.; cf.: “cogitationibus mollissimis effeminamur,” Cic. Tusc. 1, 40: “vultus,” id. Or. in Clod. Fragm. 5, p. 153 ed. Orell.: “illa elocutio res ipsas effeminat,” Quint. 8 prooëm. § 20.—
B. Meton. (causa pro effectu), to dishonor, disgrace, Claud. in Eutrop. 1, 10.—Hence, effēmĭnātus , a, um, P. a.
A. Womanish, effeminate (cf.: “mollis, luxuriosus, dissolutus): ne quid effeminatum aut molle sit,” Cic. Off. 1, 35, 129; cf. id. Tusc. 4, 30: “intolerabile est servire impuro, impudico, effeminato,” id. Phil. 3, 5; so absol., Col. praef. § 15; cf. “histrio,” Tert. Spect. 25: “furialis illa vox, religiosis altaribus effeminata,” Cic. Planc. 35, 86: “effeminata ac levis opinio,” id. Tusc. 2, 22, 52: “effeminata et enervis compositio,” Quint. 9, 4, 142; cf. id. 1, 8, 2; 2, 5, 10 al.—Comp.: “multitudo Cypriorum,” Val. Max. 9, 3 fin.—Sup.: animi languor, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 27. —
B. In mal. part., that submits to unnatural lust: “pathicus,” Suet. Aug. 68; Auct. Priap. 58, 2; Vulg. 3 Reg. 14, 24 al.—Adv.: effēmĭnāte , effeminately (acc. to A.), Cic. Off. 1, 4 fin.; Sen. Cons. ad Polyb. 36; Val. Max. 2, 7, 9.