I.v. inch. n.
I. To boil up or over, to foam up, to effervesce, ferment, to grow violent, rage (class.).
A. Lit.: “dictum fretum a similitudine ferventis aquae, quod in fretum saepe concurrat aestus atque effervescat,” Varr. L. L. 7, § 22 Müll.; cf.: “aquae, quae effervescunt subditis ignibus,” Cic. N. D. 2, 10, 27: “ubi satis efferverit (vinum mustum),” Cato R. R. 115, 1; cf. Col. 12, 25, 4: “efferbuit coctio ejus,” Vulg. Ezech. 24, 5.—
B. Trop. (a favorite expression of Cic.): “illae undae comitiorum, ut mare profundum et immensum, sic efervescunt quodam quasi aestu,” Cic. Planc 6, 15; cf.: “Pontum armatum, effervescentem in Asiam atque erumpentem,” id. Prov. Cons. 4, 6: “luxuriae effervescentis aestus,” Gell. 2, 24 fin.: “verbis effervescentibus et paulo nimium redundantibus,” Cic. de Or. 2, 21: “si cui nimium efferbuisse videtur hujus vis,” id. Cael. 31 fin.; cf. Lucr. 5, 1335; and Tac. Or. 10: “iracundaque mens facile effervescit in ira,” Lucr. 3, 295; cf. Cic. Brut. 70, 246; “so of an ebullition of anger,” Tac. A. 1, 74 fin.; Gell. 1, 26, 8; cf.: “interiora mea efferbuerunt,” Vulg. Job, 30, 27.—
II. Transf.: “sidera coeperunt toto effervescere caelo,” to light up, shine out, Ov. M. 1, 71.—
III. To boil out, i. e. to subside, abate: “quoad iracundia effervesceret,” Dig. 21, 1, 17, § 4.