I.a. [eques], to ride.
I. Neutr.
A. In gen. (class.): “cum in illo nostro exercitu equitaret,” Cic. Deiot. 10; Sall. J. 6, 1; Suet. Caes. 57; Hor. C. 2, 9, 24 al.: “in equo,” Dig. 9, 2, 57; cf.: “in equuleis,” Cic. Verr. 2, 4, 20; v. Equuleus, II. A.; and: “in arundine longa,” Hor. S. 2, 3, 248.—
B. In partic. (acc. to eques, II. A.): EQVITARE antiqui dicebant equum publicum merere, Paul. ex Fest. 81, 15 Müll.—
C. Transf.
2. Of the horse, to go, Lucil. ap. Gell. 18, 5, 10, and ap. Non. 107, 1.—
3. Of the wind, like ἱππεύειν, to blow violently: “Eurus per undas,” Hor. C. 4, 4, 44: per caelum, Poët. ap. Censor. Fr. 14, § 9.—
4. In mal. part., Juv. 6, 311.—