I.v. infra), i, m. Sanscr. root, har-; har-āmi, I seize; har-anam, hand; Gr. χείρ, χέρης; Lat. heres, hirudo; but the form erus is that of the best MSS.; cf. Ritschl, Opusc. 2, 409; Brix ad Plaut. Trin. 1, 2, 24.
I. Lit., the master of a house or family, in respect to servants: “erum atque servom saluere,” Plaut. Trin. 2, 4, 34: iis, qui vi oppressos imperio coercent, sit sane adhibenda saevitia, ut eris in famulos, si aliter teneri non possunt, Cic. Off. 2, 7, 24; cf.: “non eros nec dominos appellabant eos, quibus juste paruerunt,” id. Rep. 1, 41; Plaut. Am. 1, 1, 87: “me meus erus Fecit ut vigilarem,” id. ib. 141: “nonne erae meae nunciare, quod erus meus jussit, licet?” id. ib. 296: “quis erus est igitur tibi?” id. ib. 206; “225: nec victoris eri tetigit captiva cubile,” Verg. A. 3, 324; Plaut. Am. 2, 1, 20; cf.: “O ere, quae res Nec modum habet, etc.,” Hor. S. 2, 3, 265: Le. Ubinam est erus? Li. Major apud forum'st minor hic est intus, our old ... our young master, Plaut. As. 2, 2, 63; cf. id. Capt. 3, 5, 49 sq.—
II. Transf.
A. Of men, a master, lord, owner, proprietor (poet.): “agellulum hunc erique villulam hortulumque pauperis Tuor,” Cat. 20, 4; cf.: “propriae telluris erus,” Hor. S. 2, 2, 129; and: “ne perconteris, fundus meus Arvo pascat erum, an, etc.,” id. Ep. 1, 16, 2: “destinata Aula divitem manet erum,” id. C. 2, 18, 32: “O cubile ... quae tuo veniunt ero Quanta gaudia,” Cat. 61, 116.—
B. Of the gods: “nondum cum sanguine sacro Hostia caelestes pacificasset eros,” Cat. 68, 76.—Of the gods, absol.: “quod temere invitis suscipiatur eris,” Cat. 68, 78.
