previous next
exclāmātĭo , ōnis, f. exclamo,
I.a loud calling or crying out (very rare).
I. In gen.: “acuta atque attenuata nimis,Auct. Her. 3, 12, 21: “acutas vocis exclamationes vitare debemus,id. ib.; Quint. 11, 3, 179; Vulg. Sirach, 35, 13.—
II. In partic., as a figure of rhetoric, an exclamation, Auct. Her. 4, 15, 22; Cic. de Or. 3, 54, 207; id. Or. 39, 135; Quint. 9, 1, 34; 9, 2, 27; 9, 3, 97; Tac. Dial. 26; 31.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (7 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (7):
    • Tacitus, Dialogus, 26
    • Cicero, On Oratory, 3.54
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 3.97
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 1.34
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 9, 2.27
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 11, 3.179
    • Cicero, Orator, 39.135
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: