I.a banished person, wanderer, exile.
I. Prop.: “omnes scelerati atque impii, quos leges exsilio affici volunt, exsules sunt, etiamsi solum non mutarint,” Cic. Par. 4, 2, 31: “civitas exsulem regem (Tarquinium) esse jussit,” id. Rep. 2, 25 fin.: “exsules damnatique,” Caes. B. G. 5, 55, 3; cf.: “capitis damnati exsulesque,” id. B. C. 3, 110, 4: “cum Hannibal Carthagine expulsus Ephesum ad Antiochum venisset exsul,” Cic. de Or. 2, 18, 75: “cum vagus et exsul erraret atque undique exclusus,” id. Clu. 62, 175: “exsules restituti,” id. Phil. 1, 1, 3; Suet. Claud. 12: “reducere,” Cic. Fam. 12, 1, 1; Auct. Her. 2, 28, 45: “dives, inops, Romae, seu fors ita jusserit, exsul,” Hor. S. 2, 1, 59.—With gen. (mostly poet.): “patriae quis exsul se quoque fugit?” Hor. C. 2, 16, 19.—With abl.: “nunc vero exsul patriā, domo,” Sall. J. 14, 17.—Prov.: exsuli ubest nusquam domus est, sine sepulchro mortuus, Publ. Syr. 155 (Speng.).—
b. As fem.: “exsul Hypermnestra,” Ov. H. 14, 129; Tac. A. 14, 63: “(Latona) exsul erat mundi,” Ov. M. 6, 189.—Poet.: “exul adhuc jacet umbra ducit,” Luc. 8, 837. —