I.to make or do frequently, to be wont to make or do, to practise (class.; syn.: tracto, facio, reddo).
I. In gen.: “stultitia'st, me illi vitio vortere. Egomet quod factitavi in adolescentia,” Plaut. Ep. 3, 3, 50: “verba compone et quasi coagmenta, quod ne Graeci quidem veteres factitaverunt,” Cic. Brut. 17, 68; Quint. 12, 3, 4: “haec apud majores nostros factitata,” Cic. Off. 2, 24, 85: “alterum factitatum est, alterum novum,” id. Or. 42, 143: “accusationem,” id. Brut. 34, 130: “neque eorum quicquam omittere quae artifices factitarent,” Suet. Ner. 20; “simulacra ex ea arbore,” Plin. 13, 9, 17, § 61; cf.: “capulos inde (ex gemma),” id. 37, 6, 23, § 87: “inducias cum aliquo,” Gell. 19, 5, 10.—
II. In partic.
A. With double acc., to make or declare a person something: “quem palam heredem semper factitarat,” Cic. Phil. 2, 16, 41.—
B. To practise a trade or profession: artem, Poëta ap. Cic. Or. 43, 147: “medicinam,” Quint. 7, 2, 26: “coactiones argentarias,” Suet. Vesp. 1: “vecturas onerum corpore suo,” Gell. 5, 3: “delationes,” Tac. H. 2, 10.—