I.that speaks with ease or fluency, eloquent (syn.: disertus, eloquens; “loquax, dicax): qui facile fantur, facundi dicti,” Varr. L. L. 6, § 52 Müll. (not freq. till after the Aug. period; not in Cic. or Caes.; cf. facundia).
I. Prop.: “satis facundu's: sed jam fieri dictis compendium volo,” Plaut. Capt. 5, 2, 12: suavis homo, facundus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 250 ed. Vahl.); Sall. J. 95, 3: loquax magis quam facundus, id. ap. Quint. 5, 2, 2; and ap. Gell. 1, 15, 13: “Mercuri, facunde nepos Atlantis,” Hor. C. 1, 10, 1: “Ulixes,” Ov. M. 13, 92: “facundum faciebat amor,” id. ib. 6, 469: “Rufus, vir facundus,” Tac. H. 1, 8: “facundus et promptus,” Suet. Calig. 53 et saep.—Comp.: “in omnibus gentibus alius alio facundior habetur,” Quint. 12, 10, 44.—Sup.: “facundissimus quisque,” Quint. 12, 2, 27.—
II. Transf., of things: “ut ingenia humana sunt ad suam cuique levandam culpam nimio plus facunda,” Liv. 28, 25 fin. (al. fecunda): “lingua,” Hor. C. 4, 1, 35: “ōs,” Ov. F. 5, 698: “vox,” id. ib. 4, 245: Juv. 10, 274: “Gallia,” id. 15, 111: “facunda et composita oratio,” Sall. J. 85, 26: “dictum,” Ov. M. 13, 127: “versus,” Mart. 12, 43, 1: “antiqua comoedia facundissimae libertatis,” Quint. 10, 1, 65.—Hence, adv.: fācunde , with eloquence, eloquently: “nimis facete nimisque facunde mala es,” Plaut. Mil. 4, 4, 5: “quamvis facunde loqui,” id. Trin. 2, 2, 99: “alloqui,” Liv. 28, 18, 6: “exsequi aliquid,” Tac. A. 12, 58: “miseratur,” id. ib. 1, 39.—Sup.: “describere locum,” Sen. Suas. 2 med.: “accusare vitia,” Gell. 13, 8, 5.