I. Prop., to lend on interest.
A. Form faeneror.
1. With abl.: “pecunias istius extraordinarias grandes suo nomine faenerabatur,” Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170: primum cum posita esset pecunia apud eas societates, binis centesimis faeneratus est, took two per cent. (per month, and consequently, according to our reckoning, twenty-four per cent. per annum), id. ib. 2, 3, 70, § 165.—
2. Absol.: “a quo (Catone) cum quaereretur, quid maxime in re familiari expediret? respondit: Bene pascere ... Et cum ille, qui quaesierat, dixisset: Quid faenerari? tum Cato: Quid hominem occidere?” Cic. Off. 2, 25, 89; cf. Cato, R. R. praef. § 1.—
B. Form faenero.
2. In simple constr.: “pecuniam pupillarem,” Dig. 26, 7, 46, § 2.—
C. Part. perf.: “pecunia faenerata a tutoribus,” Dig. 46, 3, 100; Pseudo Ascon. ad Cic. Div. in Caecil. 7 fin.—
II. Meton.
A. To drain by usury: “dimissiones libertorum ad faenerandas diripiendasque provincias,” Cic. Par. 6, 2, 46.—
C. To lend, impart, furnish (post-Aug. and very rare): “sol suum lumen ceteris quoque sideribus faenerat,” Plin. 2, 6, 4, § 13: “nummos habet arca Minervae: haec sapit, haec omnes faenerat una deos,” Mart. 1, 77, 5.—
III. Trop.
A. Neque enim beneficium faeneramur, practise usury with benefits, Cic. Lael. 9, 31: “faeneratum istuc beneficium tibi pulchre dices,” i. e. richly repaid, rewarded, Ter. Phorm. 3, 2, 8; cf. id. Ad. 2, 2, 11 Ruhnk.—
B. Juba et Petreius mutuis vulneribus concurrerunt et mortes faeneraverunt, exchanged with usury, i. e. inflicted on each other, Sen. Suas. 7.