I.a. [fastidium], to feel disgust, loathing, or nausea, to shrink or flinch from any thing unpleasant to the taste, smell, hearing, etc.; to loathe, dislike, despise (not freq. till after the Aug. per.; cf.: taedet, reprobo, reicio, respuo, repudio).
I. Lit.
A. Neutr.: “bi bendum hercle hoc est, ne nega: quid hic fastidis?” Plaut. Stich. 5, 4, 33; cf.: “fastidientis stomachi est multa degustare,” Sen. Ep. 2: “majus infundam tibi Fastidienti poculum,” Hor. Epod. 5, 78: “ut fastidis!” Plaut. Men. 1, 2, 58.—
B. Act. (perh. not till the Aug. per.): “num esuriens fastidis omnia praeter Pavonem rhombumque?” Hor. S. 1, 2, 115: “olus,” id. Ep. 1, 17, 15: “pulmentarium,” Phaedr. 3, 7, 23: “cactos in cibis,” Plin. 21, 16, 57, § 97: “fluvialem lupum,” Col. 8, 16, 4: vinum, Poët. ap. Suet. Tib. 59: “euphorbiae sucus fastidiendum odorem habet,” disgusting, Plin. 25, 7, 38, § 79: “aures ... redundantia ac nimia fastidiunt,” Quint. 9, 4, 116.—
II. Trop., of mental aversion, to be disdainful, scornful, haughty; to disdain, despise, scorn.
A. Neutr.: “ut fastidit gloriosus!” Plaut. Curc. 5, 2, 34: “vide ut fastidit simia!” id. Most. 4, 2, 4: “in recte factis saepe fastidiunt,” Cic. Mil. 16, 42.—
(β).
With gen. (like taedet): “fastidit mei,” Plaut. Aul. 2, 2, 67; so, mei, Titin. ap. Non. 496, 15: “bonorum,” Lucil. ib. 18.—
B. Act. (perh. not before the Aug. per.).
(α).
With acc.: “(populus) nisi quae terris semota suisque Temporibus defuncta videt, fastidit et odit,” Hor. Ep. 2, 1, 22: “vilice silvarum et agelli, Quem tu fastidis,” id. Ep. 1, 14, 2: “lacus et rivos apertos,” id. ib. 1, 3, 11: “vitium amici,” id. S. 1, 3, 44: “preces alicujus,” Liv. 34, 5, 13: “hoc lucrum,” Quint. 1, 1, 18: “grammatices elementa tamquam parva,” id. 1, 4, 6: “minores,” Mart. 3, 31, 5: “omnes duces post Alexandrum,” Just. 14, 2: “dominationibus aliis fastiditus (i. e. a prioribus principibus despectus),” Tac. A. 13, 1: “ut quae dicendo refutare non possumus, quasi fastidiendo calcemus,” Quint. 5, 13, 22: “oluscula,” Juv. 11, 80.— “Of inanim. or abstr. subjects: te cum fastidierit popina dives, etc.,” Mart. 5, 44, 10: somnus agrestium Lenis virorum non humiles domos Fastidit umbrosamve ripam, Hor. C. 3, 1, 23.—In the part. perf.: “laudatus abunde, Non fastiditus si tibi, lector, ero,” Ov. Tr. 1, 7, 31; cf.: “aliquem non fastiditis annumerare viris,” id. ib. 2, 120: “vetulus bos, ab ingrato jam fastiditus aratro,” Juv. 10, 270.—In the neutr. absol.: res ardua vetustis novitatem dare ... fastiditis gratiam, etc., Plin. H. N. praef. § 15.—In the part. fut. pass. with supine: “quia (verba) dictu fastidienda sunt,” Val. Max. 9, 13, 2.—
(β).
With an object-clause: “a me fastidit amari,” Ov. R. Am. 305: “jocorum legere fastidis genus,” Phaedr. 4, 7, 2; Petr. 127: “fastidit praestare hanc inferioribus curam,” Quint. 2, 3, 4: “fastidit balsamum alibi nasci,” Plin. 16, 32, 59, § 135: “an creditis, aequo animo iis servire, quorum reges esse fastidiant?” Curt. 4, 14, 16 et saep.: “ne fastidieris nos in sacerdotum numerum accipere,” Liv. 10, 8, 7: “plebs coepit fastidire, munus vulgatum a civibus isse in socios,” id. 2, 41, 4; Quint. 5, 11, 39.—Hence,
1. Adv.: fastīdĭenter , disdainfully, scornfully: “parentibus fastidienter appellatis,” App. M. 5, p. 166, 11.—
2. Part.: fastīdītus , a, um, in act. signif., disdaining, despising (post-Aug.): “ne me putes studia fastiditum,” Petr. 48.