I.foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
I. Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246: “stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,” Plaut. Bacch. 5, 1, 2: “fatuus est, insulsus,” Ter. Eun. 5, 9, 49: “non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,” Cic. Deiot. 7, 21: “monitor,” id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274: “puer,” Cic. Att. 6, 6, 3: “nisi plane fatui sint,” id. Fin. 2, 22, 70: “mores,” Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
B. Poet. transf.
1. Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
A. In gen., one who acts foolishly: “paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,” Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
B. Esp., kept by Romans of rank for their amusement: “Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse ... si quando fatuo delectari volo, me rideo,” Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe , adv., foolishly, absurdly: “plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,” Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,