previous next
fīnītor , ōris, m. id..
I. One who determines boundaries, a surveyor (syn.: “decempedator, metator): quaestori permittant, finitorem mittant: ratum sit, quod finitor uni illi, a quo missus erit, renuntiaverit,Cic. Agr. 2, 13, 34; 2, 17, 45; 2, 20, 53; Non. 1, 37.—Comically: “ejus (argumenti) nunc regiones, limites, confinia Determinabo: ei rei ego sum factus finitor,Plaut. Poen. prol. 49.—
B. Transf.: “circulus,the horizon, Sen. Q. N. 5, 17, 2; Luc. 9, 496.—*
II. One who ends: “o cunctis finitor maxime rerum (Pluto),Stat. Th. 8, 91.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (3 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (3):
    • Cicero, On the Agrarian Law, 2.13.34
    • Lucan, Civil War, 9.496
    • Statius, Thebias, 8
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: