I.perf. subj. fortunassint, Afran. ap. Non. 109, 18), v. a. fortuna, II. A. 1., to make prosperous or fortunate, to make happy, to prosper, bless: prosperare, omnibus bonis augere, Non. l. l. (class.; most freq. in the P. a.); constr. usually (alicui) aliquid: St. Di fortunabunt vostra consilia! Ph. Ita volo, Plaut. Trin. 2, 4, 175: “tibi patrimonium dei fortunent,” Cic. Fam. 2, 2: “eumque honorem tibi deos fortunare volo,” id. ib. 15, 7; Liv. 34, 4 fin.: “quod faxitis, deos velim fortunare,” id. 6, 41, 12: quamcumque deus tibi fortunaverit horam, whatever happy hour Providence has allotted you, Hor. Ep. 1, 11, 22.—Absol.: deos ego omnes, ut fortunassint, precor, Afran. ap. Non. 1. 1.—Hence, fortūnātus , a, um, P. a., prospered, prosperous, lucky, happy, fortunate (syn.: beatus, felix).
A. In gen.: “salvus atque fortunatus semper sies,” Plaut. Aul. 2, 2, 5: “et miser sum et fortunatus,” id. Capt. 5, 3, 16: “qui me in terra aeque Fortunatus erit, si illa ad me bitet?” id. Curc. 1, 2, 52: “quam est hic fortunatus putandus, cui, etc.,” Cic. Rep. 1, 17: “nec quicquam insipiente fortunato intolerabilius fieri potest,” id. Lael. 15, 54: “laudat senem et fortunatum esse dicit,” id. Tusc. 3, 24, 57: “mihi vero Cn. et P. Scipiones comitatu nobilium juvenum fortunati videbantur,” id. de Sen. 9, 29: “o hominem fortunatum!” id. Quint. 25, 80: “fortunate senex!” Verg. E. 1, 47: “fortunatus et ille deos qui novit agrestes,” id. G. 2, 493: “c fortunatam rem publicam!” Cic. Cat. 2, 4, 7; cf.: o fortunatam natam me consule Romam, id. poët Fragm. ap. Quint. 9, 4, 41; 11, 1, 24; cf. also Juv. 10, 122: “fortunatus illius exitus,” Cic. Brut. 96, 329: “vita,” Hor. Ep. 1, 11, 14: “ut nobis haec habitatio Bona, fausta, felix fortunataque eveniat,” Plaut. Trin. 1, 2, 3 (v. felix).—Comp.: “ecquis me hodie vivit fortunatior?” Ter. Eun. 5, 8, 1: “Carneades dicere solitus est, nusquam se fortunatiorem quam Praeneste vidisse Fortunam,” Cic. Div. 2, 41 fin.; Hor. A. P. 295.—Sup.: “Archelaüs, qui tum fortunatissimus haberetur,” Cic. Tusc. 5, 12, 34: “fortunatissimo proelio decertare,” Vell. 2, 12, 5.—
(β).
Poet., with gen.: “fortunatus laborum,” happy in his sufferings, Verg. A. 11, 416: “fortunate animi!” Stat. Th. 1, 638. —
B. In partic.
1. (Acc. to fortuna, II. B. 2.) In good circumstances, well off, wealthy, rich: “gratia fortunati et potentis,” Cic. Off. 2, 20, 69: “apud Scopam, fortunatum hominem et nobilem,” id. de Or. 2, 86, 352: “quid vos hanc miseram ac tenuem sectamini praedam, quibus licet jam esse fortunatissimis?” Caes. B. G. 6, 35, 8.—
2. Fortūnātae Insŭlae , Gr. τῶν Μακάρων νιῆσοι, the fabulous isles of the Western Ocean, the abodes of the blessed; acc. to some, the Canary Isles, Plin. 4, 22, 36, § 119; 6, 32, 37, § 202; “also called Fortunatorum insulae,” Plaut. Trin. 2, 4, 148; “and transf.: amoena virecta fortunatorum nemorum,” Verg. A. 6, 639.—Adv.: fortūnāte , fortunately, prosperously: “nunc bene vivo et fortunate atque ut volo,” Plaut. Mil. 3, 1, 112: “facile et fortunate evenit,” id. Ep. 2, 2, 61: “feliciter, absolute, fortunate vivere,” Cic. Fin. 3, 7, 26: “scite aut fortunate gestum,” Liv. 10, 18, 5.