I.a dull, roaring sound, a rushing, resounding, murmuring, humming, snorting, loud noise (class.; syn.: crepitus, fremor, strepitus, stridor): omne sonabat Arbustum fremitu silvaï frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 197 ed. Vahl.); cf. imbrium, id. ap. Serv. Verg. G. 1, 12 (Trag. v. 147 ib.): “ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, ut fremitum assuesceret voce vincere,” Cic. Fin. 5, 2, 5: “murmurantis maris,” id. Tusc. 5, 40, 116: “aequoris,” Hor. C. 3, 27, 23; cf.: “perfurit acri Cum fremitu, saevitque minaci murmure pontus,” Lucr. 1, 276: “terrae,” Cic. Div. 1, 18, 35: “simul eorum qui cum impedimentis veniebant, clamor fremitusque oriebatur,” Caes. B. G. 2, 24, 3; cf. id. ib. 4, 14, 3: “ex nocturno fremitu,” id. ib. 5, 22, 1: “fremitus egentium et motus quidam temerarius Graeculae contionis,” Cic. Fl. 10, 23; cf.: “si displicuit sententia, fremitu aspernantur,” Tac. G. 11: “dein fremitus increbruit,” Liv. 45, 1, 3: “nos ab Carthagine fremitum castrorum Romanorum exaudimus,” id. 30, 30, 8: “plausu fremituque virūm Consonat omne nemus,” Verg. A. 5, 148: “victor plausuque volat fremituque secundo,” id. ib. 5, 338; cf.: “boat caelum fremitu virūm,” Plaut. Am. 1, 1, 78: “canentūm (with sonus and plausus),” Ov. Tr. 4, 2, 53: “equorum,” neighing, Caes. B. C. 3, 38, 3; Verg. A. 11, 607; Tac. G. 10; cf.: “hinnitusque equorum,” Liv. 2, 64, 11 fin.: “(equus) fremitum patulis ubi naribus edit (corresp. to hinnitus and hinnire),” Lucr. 5, 1076: “canis,” growling, Col. 7, 12, 3: “leonum,” Val. Fl. 3, 237: “tigris,” Plin. 8, 18, 25, § 66: “inconditus vituli marini,” id. 9, 13, 15, § 41: “(apum),” Verg. G. 4, 216.—In plur.: “rapidi,” Lucr. 5, 1193; so id. 6, 199; 270; 289; “410: fremitus iraeque leonum,” Val. Fl. 3, 237: “virorum,” id. 6, 232: “Demosthenes ... consuescebat contionum fremitus non expavescere,” Quint. 10, 3, 30.
This text is part of:
View text chunked by:
frĕmĭtus , ūs, m. id.,