I.v. dep. n. [a lengthened form of fruor], to enjoy (anteand post-class.); constr. with acc.; rarely with abl.: “(Q. Claudius Quadrigiarius) Domus, inquit, suas quemque ire jubet et sua omnia frunisci ... ut fatiscor a fateor, ita fruniscor factum est a fruor. Q. Metellus Numidicus ... ita scripsit: Ego neque aqua neque igni careo, et summa gloria fruniscor. Novius in Atellana, quae Parcus inscripta, hoc verbo ita utitur: Quod magno opere quaesiverunt, id frunisci non queunt. Qui non parsit apud se, frunitus est,” Gell. 17, 2, 5 sq.: Fruniscor et frunitum dixit Cato: nosque cum adhuc dicimus infrunitum, certum est antiquos dixisse frunitum, Paul. ex Fest. p. 92 Müll.: “Frunisci pro frui. Lucilius: Aeque fruniscor ego ac tu. Coelius (leg. Claudius) ... Novius ... (then follow the passages quoted above from Gellius),” Non. 113, 7 sq.: “hinc tu nisi malum, frunisci nil potes, ne postules,” Plaut. Rud. 4, 3, 73: “QVEM NON LIQVIT (i. e. licuit) NOS FRVNISCI,” Inscr. Orell. 4768.
frūniscor , frūnītus, 3,
A Latin Dictionary. Founded on Andrews' edition of Freund's Latin dictionary. revised, enlarged, and in great part rewritten by. Charlton T. Lewis, Ph.D. and. Charles Short, LL.D. Oxford. Clarendon Press. 1879.
The National Endowment for the Humanities provided support for entering this text.
hide
Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
