I.to flee eagerly or in haste (mostly ante-class.).
I. Neutr.: “ita miserrimus fui fugitando, ne quis me cognosceret,” Ter. Eun. 5, 2, 8: “Graeci fugitantes,” Amm. 15, 9, 5.—
II. Act., to flee, avoid, shun (cf. fugio, II.): “herum,” Plaut. As. 2, 4, 78: “amicos senes deditā operā,” id. Poen. 3, 1, 5: “patrem,” Ter. Phorm. 5, 5, 7; cf.: “illum amant, me fugitant,” id. Ad. 5, 4, 18: “quam (puellam) famulae longe,” Lucr. 4, 1176: “amaracinum fugitat sus et timet omne Unguentum,” id. 6, 973: “quid illuc est, quod meos te dicam fugitare oculos?” Plaut. Capt. 3, 4, 9; cf. id. ib. 13; so, “tuum conspectum,” Ter. Heaut. 3, 1, 25: “fugitant omnes hanc provinciam,” Plaut. Capt. 1, 2, 53; 55: qui quaestionem fugitant, bona possident, *Cic. Rosc. Am. 28, 78: “fugitant (cornices) iras Palladis,” Lucr. 6, 753: “necem,” Phaedr. 1, 2, 26.—
(β).
Poet., with inf. (cf. fugio, II. B. 1. β), to avoid, omit or forbear to do any thing: “quod aliae meretrices facere fugitant,” Ter. Hec. 5, 2, 10: “quicumque suos fugitabant visere ad aegros,” Lucr. 6, 1235; id. 1, 658.—Hence, fŭgĭtans , antis, P. a., fleeing, avoiding; with gen.: “fugitans litium,” Ter. Phorm. 4, 3, 18; Charis. 77 P.