previous next
fŭgĭto , āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. fugio,
I.to flee eagerly or in haste (mostly ante-class.).
I. Neutr.: “ita miserrimus fui fugitando, ne quis me cognosceret,Ter. Eun. 5, 2, 8: “Graeci fugitantes,Amm. 15, 9, 5.—
(β). Poet., with inf. (cf. fugio, II. B. 1. β), to avoid, omit or forbear to do any thing: “quod aliae meretrices facere fugitant,Ter. Hec. 5, 2, 10: “quicumque suos fugitabant visere ad aegros,Lucr. 6, 1235; id. 1, 658.—Hence, fŭgĭtans , antis, P. a., fleeing, avoiding; with gen.: “fugitans litium,Ter. Phorm. 4, 3, 18; Charis. 77 P.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (10 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (10):
    • Cicero, For Sextus Roscius of Ameria, 28.78
    • Plautus, Poenulus, 3.1
    • Plautus, Asinaria, 2.4
    • Plautus, Captivi, 1.2
    • Plautus, Captivi, 3.4
    • Lucretius, De Rerum Natura, 1.658
    • Lucretius, De Rerum Natura, 4.1176
    • Lucretius, De Rerum Natura, 6.1235
    • Lucretius, De Rerum Natura, 6.753
    • Lucretius, De Rerum Natura, 6.973
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: