I.fin. Müll. N. cr.), ŭris, n. fulgeo, flashing lightning, lightning.
I. Prop. (=splendor fulminis, opp. fulmen, a thunderbolt): “fulgur, ignis qui coruscat fulmine,” Non. 5, 33: “eodem modo fit fulgur, quod tantum splendet, et fulmen, quod incendit ... fulmen est fulgur intentum,” Sen. Q. N. 2, 57, 3: “nimbi immixtaque fulgura ventis,” Ov. M. 3, 300: “credas et rapidum Aetnaeo fulgur ab igne jaci,” id. F. 1, 574: “passim fremitus et fulgura fiunt,” Lucr. 6, 270: “CAELI FVLGVRA REGIONIBVS RATIS TEMPERANTO,” Cic. Leg. 2, 8, 21: “de fulgurum vi dubitare,” id. Div. 1, 10, 16; cf.: “fulgura interpretantes,” id. ib. 1, 6, 12; cf. “also: consultus de fulgure haruspex,” Suet. Dom. 16; Tac. A. 15, 47 al.: “tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat,” Suet. Aug. 90; cf. id. Calig. 51: “qui ad omnia fulgura pallent,” Juv. 13, 223: “tonitruque et fulgure terruit orbem,” Ov. M. 14, 817: “dium fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani,” Fest. p. 75 Müll.; cf.: “provorsum fulgur appellatur, quod ignoratur noctu an interdiu sit factum,” Fest. p. 229 Müll. N. cr.—
II. Transf.
A. For fulmen, a lightning-flash that descends and strikes, a thunder-bolt (not in class. prose): “feriunt summos fulgura montes,” Hor. C. 2, 10, 12; Lucr. 6, 391: “caelo ceciderunt plura sereno fulgura,” Verg. G. 1, 488.—
2. In partic., in relig. lang.: condere fulgur, to bury a thing struck by lightning: “aliquis senior, qui publica fulgura condit,” Juv. 6, 586: “‡ fulgur conditum,” Inscr. Orell. 2482; cf. Luc. 1, 606.—
B. For fulgor, brightness, splendor (poet. and very rare): “solis,” Lucr. 2, 164; so, “flammaï,” id. 1, 725; cf.: “nictantia flammae,” id. 6, 182: “clarae coruscis Fulguribus tedae,” id. 5, 297: “galeae,” Claud. Cons. Hon. 3, 31.