I.the bottom of any thing (class.).
I. Lit.
A. In gen.: “armarii fundum exsecuit,” the bottom of the chest, Cic. Clu. 64, 179: “ollae,” Plin. 15, 17, 18, § 60: “scyphi,” Dig. 41, 1, 26: “(Aetna) fundo exaestuat imo,” from the lowest bottom, Verg. A. 3, 577; cf.: “imo Nereus ciet aequora fundo,” id. ib. 2, 419: “amnis fundo carens,” Plin. 3, 16, 20, § 122: “maris,” Vulg. Judith, 5, 12: “calicis,” id. Isa. 51, 17.—Prov.: “largitio fundum non habet,” there is no end of giving, Cic. Off. 2, 15, 55.—*
B. In partic., a piece of land, a farm, estate (syn.: praedium, villa): fundi appellatione omne aedificium et omnis ager continetur; sed in usu urbana aedificia aedes, rustica villae dicuntur; “locus vero sine aedificio in urbe area, rure autem ager appellatur: idemque ager cum aedificio fundus dicitur,” Dig. 50, 16, 211; Cic. Agr. 3, 2 fin.: “cum inprobata sit eorum sententia qui putaverint furtivum fundum fieri posse,” Gai. Inst. 2, 51; cf.: non hominum tantum neque rerum moventium ... sed fundi quoque et aedium fieri furtum, Masur. Sab. ap. Gell. 11, 18, 13: “cui nostrum non licet fundos nostros obire?” Cic. de Or. 1, 58, 249: “nunquam tam mane egredior, quin te in fundo conspicer fodere,” Ter. Heaut. 1, 1, 16; Crass. ap. Cic. de Or. 2, 55, 224; Cic. Caecin. 36, 104; Cic. Verr. 2, 3, 50, § 119; id. Fam. 13, 69, 2; Quint. 4, 2, 131: “dulcia poma feret cultus tibi fundus,” Hor. S. 2, 5, 13 et saep.: “euge, fundi et aedes, per tempus subvenistis mihi,” Plaut. Truc. 1, 2, 84; cf.: “si quidem habes fundum atque aedis,” id. ib. 1, 2, 75: “nostri fundi calamitas,” Ter. Eun. 1, 1, 34: “quasi non fundis exornatae multae incedant per vias,” i. e. with the price of a farm, Plaut. Ep. 2, 2, 42: “unumne fundum pulcherrimum populi Romani, disperire patiemini?” Cic. Agr. 2, 29, 80: “nunc is nobis fundus est, i. e. ex quo fructus capiamus,” Plaut. Truc. 4, 2, 15 Spengel ad loc.— “Prov.: fundum alienum arat, incultum familiarem deserit,” Plaut. As. 5, 2, 24.—
II. Trop.
A. In gen.: fluxas Phrygiae res vertere fundo, i. e. from its foundation, = funditus, Verg. A. 10, 88: “cenae,” the principal dish, Gell. 17, 8, 2.—
B. In partic., publicists' t. t., qs. one who lays the foundation for the decision of a thing, one that approves a thing or ratifies it, the approver (syn. auctor): fundus dicitur populus esse rei, quam alienat, hoc est auctor, Paul. ex Fest. p. 89 Müll.: “non ut hujus sententiae legisque fundus fierem,” Gell. 19, 8, 12: “negat ex foederato populo quemquam potuisse, nisi is populus fundus factus esset, in hanc civitatem venire, etc.,” Cic. Balb. 8, 19 (where Cicero gives to this legal principle another meaning); cf.: “quid enim potuit dici imperitius quam foederatos populos fieri fundos oportere?” id. ib. 8, 20; 11, 27; “18, 42: municipes sunt cives Romani ex municipiis, legibus suis et suo jure utentes ... neque ulla populi Romani lege astricti, nisi populus eorum fundus factus est,” Gell. 16, 13, 6.—