I.v. dep. a. (act. inf. furasse, Fulg. Myth. 2, 6; sup. furatum, Plaut. Rud. 1, 2, 23; id. Trin. 4, 2, 22: furatus, in pass. signif., App. M. 10, p. 220) [fur], to steal, purloin, pilfer (syn.: latrocinor, clepo, rapio).
I. Lit. (class.): “solet haec, quae rapuit et furatus est dicere se emisse,” Cic. Verr. 2, 1, 22, § 60: “furatur aliquid aut eripit,” id. Off. 2, 11, 40; id. N. D. 2, 63, 157: “pecuniam ex templo,” Quint. 3, 6, 41; Suet. Caes. 54.—Absol.: “ad furandum venire,” Plaut. Ps. 3, 2, 61; so of pillaging, military raids: “ille robore exercitus inpar, furandi melior,” Tac. A. 3, 74 init.; “of literary theft: ut iste in furando manibus suis uteretur,” Cic. Verr. 2, 4, 15, § 33: “si ego tuum (librum) ante legissem, furatum me abs te esse diceres,” id. Att. 2, 1, 1; cf. Poët. ap. Quint. 8, 3, 29.—
II. Transf., in gen., to take away by stealth, remove secretly, to withdraw: “pone caput, fessosque oculos furare labori,” Verg. A. 5, 845: “membra,” Sil. 10, 74: “sese,” id. 14, 561: “vultus veste,” i. e. to hide, Sen. Agam. 914: “non enim furatus esse civitatem, non genus suum ementitus dicitur,” Cic. Balb. 2, 5: “speciem furabor Iacchi,” will represent, personate, Prop. 4 (5), 2, 31. “audiendi facultatem,” to obtain by stealth, Amm. 14, 11, 15.