previous next
grassātor , ōris, m. id..
I. A vagabond, idler: poëticae artis honos non erat. Si qui in ea re studebat, aut sese ad convivia applicabat, grassator vocabatur, Cato ap. Gell. 11, 2, 5.—
II. A disorderly person, one who goes rioting about (esp. at night, whether for fun and enjoyment or for robbery), a rioter, a waylayer, street-robber, footpad: “hoc modo viator quoque bene vestitus causa grassatori fuisse dicetur, cur ab eo spoliaretur,Cic. Fat. 15, 34: “grassatorum plurimi palam se ferebant succincti ferro,Suet. Aug. 32: “grassatores et sicarii,id. Caes. 72: “nocturni grassatoris insidiosa violentia,Gell. 20, 1, 8; Quint. 12, 1, 38: “ferro subitus grassator agit rem,Juv. 3, 305.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (6 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (6):
    • Suetonius, Divus Augustus, 32
    • Suetonius, Divus Julius, 72
    • Cicero, De Fato, 15
    • Quintilian, Institutio Oratoria, Book 12, 1.38
    • Gellius, Noctes Atticae, 11.2.5
    • Gellius, Noctes Atticae, 20.1.8
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: