I.v. dep. n. and a. [gratus], to manifest joy, to wish one joy, to congratulate, to rejoice with, rejoice (mostly poet. or in post-Aug. prose; not in Cic.; class. gratulor, congratulor): nec tibi me in hac re gratari decet, Att. ap. Serv. Verg. A. 5, 40: “inveni, germana, viam: gratare sorori,” Verg. A. 4, 478; Ov. M. 6, 434: “invicem inter se gratantes,” Liv. 9, 43, 17: “nescia, gratentur consolenturne parentem (by zeugma),” Ov. M. 1, 578: “Jovis templum gratantes ovantesque adire,” Liv. 7, 13, 10: “laudantes gratantesque,” Tac. H. 2, 29: “inter venerantes gratantesque,” id. A. 2, 75: “ad gratandum sese expedire,” id. ib. 14, 8; Ov. F. 3, 418.—With acc.: “gratatur reduces (= eos reduces esse),” congratulates them on their return, Verg. A. 5, 40; cf.: “(eum Tiberius) incolumem fore gratatur,” Tac. A. 6, 21 fin.: “totoque libens mihi pectore grator,” Ov. M. 9, 244; cf.: “quid tibi grataris?” id. H. 11, 65.—Hence, grātanter , adv., with rejoicing, with joy (post-class.): “senatus gratanter accepit,” Capitol. Macr. 7: “accipere,” id. Max. 14; Amm. 17, 12; Inscr. Orell. 2588.
grātor , ātus, 1,