I.a dweller in a house, tenant, occupant: “tuam (domum) in Carinis mundi habitatores Lamiae conduxerunt,” Cic. Q. Fr. 2, 3, 7: “inesse aliquem habitatorem in hac caelesti ac divina domo,” id. ib. 2, 35, 90: “tumultu habitatorum,” Liv. 21, 62, 3 al.: “testa in illa vidit habitatorem magnum,” Juv. 14, 311; Sen. Ep. 45, 10; Plin. Pan. 50, 3.—
II. Transf., an inhabitant of a country, etc.: “incolae atque habitatores,” Cic. N. D. 2, 56, 140: “civitas habitatoribus vacua,” Amm. 24, 2, 3: “habitatores pagorum,” id. 23, 6, 44: “oppidi,” id. 31, 5, 5; 22, 8, 35: “lunae,” Macr. Somn. Scip. 1, 11, 7.