I.v. dep. n. and a. [helluo], to gormandize, devour (Ciceron.; cf.: “decoquo, abligurio): cum Graecis jam in exostra helluabatur,” Cic. Prov. Cons. 6, 14; id. Sest. 52, 111: “quasi helluari libris, si hoc verbo in tam clara re utendum est,” id. Fin. 3, 2, 7: “ille gurges helluatus tecum simul rei publicae sanguine,” id. Dom. 47, 124.!*? Helluatus as pass., Verg. Cat. 5, 11.
hellŭor (hēluor ), ātus, 1,